All you need is Ecuador!

Na drie prachtige weken in Colombia, waarin we veel vrienden hebben ontmoet, is het nu toch echt tijd om verder te gaan naar Ecuador. En deze reis begint al in de vroege ochtend. Na een lange nacht in een van de vele salsaclubs die Cali rijk is, moeten we weer vroeg op. De nacht was sowieso vrij kort, want toen we eindelijk de slaap wisten te vatten werden we allebei wakker gestoken door een wesp. Het ongeluk was daarmee nog niet voorbij, want toen we bij het vliegveld van Cali aankwamen bleek het voor de stewardess allemaal net iets te ingewikkeld. Een uur lang hield ze vol dat we Ecuador niet binnen zouden komen, omdat we geen vlucht vanuit Quito hadden. Nadat ik in meerdere talen had uitgelegd dat wij wel degelijk een terugvlucht had geboekt, maar vanuit Buenos Aires, kregen we alsnog onze boarding passes. Uiteindelijk bleek dat dit lichtpuntje de Engelse taal niet echt machtig was en daardoor de regels verkeerd begrepen had, wat ik haar al een aantal keer had verteld.

Quito

Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Quito bleek dat al die heisa voor niks was geweest, want we hebben zelden zo’n warm welkom gekregen. Hoewel we op slechts één uur vliegen van Colombia zitten, is het al snel duidelijk dat we in een totaal ander land zijn aangekomen. De mensen zijn een stuk minder extravert (maar zeker niet minder vriendelijk!), een groot deel van de bevolking is inheems en ook het landschap is totaal anders. In Quito voelden we ook direct dat we in het Andesgebergte zaten, want de grote hoogte (zo’n 3.000m) is een flinke aanslag op de luchtwegen.

Daar kwamen we ook achter tijdens de eerste dag in de hoofdstad van dit land dat op de evenaar ligt. Op deze ochtend gingen we namelijk naar de ‘Plaza Mayor’ om bij het regeringsgebouw de wisseling van de wacht te bekijken. Het was een indrukwekkend schouwspel met een hoop muziek en rituelen, waarbij zelfs de president op het balkon verscheen om het volk te groeten. In gesprek met een echte ‘Quiteño’ kwamen we erachter dat dit grootse evenement iedere maandagmorgen plaatsvindt! Het leek een mooie start van onze reis door Ecuador, totdat Lisanne zich aan het einde van deze show duizelig begon te voelen en zelfs bijna flauwviel. Nadat ik haar eerst een flinke dosis suiker had gegeven, werd ze onder politiebegeleiding van het plein geleid. Na het meten van haar suiker, bleek echter dat dit niet het probleem was. De hoogte was daarom de meest voordehandliggende verklaring. Daarom besloten we het de volgende dagen wat rustiger aan te doen.

Ondanks de aanpassingsproblemen hebben we ons prima vermaakt in Quito. De stad heeft een prachtig historisch centrum in koloniale stijl, met veel kerken en paleizen. Tijdens de ‘free walking tour’ hebben we alles kunnen zien, met de daarbij behorende uitleg en verhalen. Daarnaast hebben we ook kennis kunnen maken met de plaatselijke culinaire hoogstandjes tijdens de ‘food tour’. Die hoogstandjes bestonden onder andere uit koeienmaag (later omschreef iemand dit als stukjes handdoek, waar het inderdaad iets van weg heeft, maar de smaak was verrassend lekker) en koeiendarmen (zo taai als elastiek). Er stonden echter ook minder weerzinwekkende gerechten op het menu, zoals fanesca, seco de chivo en pinchos (recepten en foto’s zijn uiteraard op Google te vinden).

Nog één uur

Met de hoogte als goed excuus, besluiten we later in de week een bezoek te brengen aan de thermale baden van Papallacta om daar helemaal tot rust te komen. Aangezien dit plaatsje op slechts twee uur van Quito ligt, besloten we er een dagtrip vanuit Quito van te maken. Toen we er al anderhalf uur op hadden zitten en vroegen hoe ver het nog was naar Papallacta, zei de buschauffeur gedecideerd dat het nog één uur was. Toen we daarentegen een uur verder waren en we wederom vroegen hoe lang het nog was, kregen we weer te horen dat het nog maar één uur was. Na inmiddels 3,5 uur in de bus te hebben gezeten, waagden we toch nog een poging om erachter te komen hoe lang het nog was tot aan de thermale baden. Uiteraard was het antwoord.. “één uur”. Dit keer klopte het zowaar wel, waardoor we na vierenhalf uur alsnog een duik in de kokend hete baden konden nemen. Doordat een vriendelijk stel uit Quito ons aanbood om mee te rijden in hun auto, duurde de terugweg gelukkig slechts 1,5 uur.

Kleedjes, sjaals, kleedjes, tassen en nog meer kleedjes

De volgende dag moesten we weer vroeg op, want er stond een excursie op het programma waarbij we meerdere plaatsjes zouden bezoeken in de regio rondom de hoofdstad. Deze tour startte bij ‘het echte’ Mitad del Mundo (midden van de wereld). Dit was overigens niet het officiële monument, dat we eerder deze week al bezochten, want na latere gps-berekeningen bleek dat de evenaar een paar honderd meter verderop lag. Vandaag bezochten we Cayambe, dat wél exact op de evenaar ligt. Op deze plek berekenden de Quitos, de voorgangers van de Incas, met behulp van de bergen en de zon wanneer de verschillende seizoenen begonnen en eindigden.

Vervolgens gingen we naar de beroemde markt van Otavalo. Hoewel de markt op zaterdag vele malen groter schijnt te zijn, was de markt op deze vrijdagochtend alsnog drie of vier keer zo groot als de donderdagse markt van Delft. Het aanbod van de uitsluitend inheemse verkoopsters was daarentegen niet erg divers. Er waren vooral veel kraampjes met kleedjes, een aantal met tassen, nog meer kraampjes met kleedjes, ook een paar met sjaals en nóg meer kraampjes met kleedjes.

Schommels en kabelbanen

Na ruim een week in Quito te hebben gezeten, was het nu toch tijd om weer door te reizen. Naar Baños om precies te zijn. Dit relatief kleine plaatsje is zeer populair onder toeristen, met name door de vele outdoor activiteiten in en rondom het stadje. Het eerste dat we deden na aankomst, was een bezoek brengen aan ‘la Casa del Arbol’ (vrij vertaald: ‘de boomhut’). Deze boomhut is vrij bekend geworden door de schommel, waarmee je boven een afgrond lijkt te bungelen. En dat hebben wij uiteraard ook gedaan, met deze prachtige foto’s (zie hieronder) als resultaat.

Lisanne wilde al heel lang een canopy tour (kabelbaan) doen, maar tot nu was het steeds iets te prijzig. Maar nu moest het er toch maar eens van komen. Zelf had ik dit nooit eerder overwogen, simpelweg omdat ik nog niet dood wilde, maar ik kon Lisanne natuurlijk niet alleen laten gaan. Het werd toch een zeer leuke ervaring, waarbij we bungelend aan een koordje op 100 meter hoogte van de mooie omgeving konden genieten.

Ecuadoraanse ouders

Na een kort maar krachtig verblijf in Baños, gingen we weer verder naar Riobamba. In deze stad werden weer zeer warm onthaald door de ouders van Pamela, een vriendin die ik ken via mijn werk. We werden direct opgenomen in de familie, waardoor we ons gelijk thuis voelden. We zijn zelden zo vertroeteld als hier. We sliepen in de lekkerste bedden die we tot nu toe zijn tegengekomen, iedere ochtend stond er een heerlijk ontbijt klaar en bij aankomst troffen we zelfs een reisgids van Riobamba op het nachtkastje aan. Kortom, het had veel weg van een bed & breakfast waar veel toeristen heel veel geld voor over zouden hebben.

Dankzij de moeder en oma van Pamela hebben we een aantal typisch Ecuadoraanse gerechten kunnen proeven. Zo gingen we samen naar de plaatselijke markt om ‘hornado’ te proeven, een soort gegrild varken met een knapperige huid. Later die dag proefden we ook ‘fritada’, wederom van varkensvlees en wederom zeer smakelijk. Met deze gastronomische tour sloten wij ons verblijf in Riobamba af en gingen we, na een emotioneel afscheid van onze ‘Ecuadoraanse ouders’, verder naar Alausi.

Nariz del Diablo

In dat plaatsje Alausi is overigens bijzonder weinig te zien of te doen. En het eten is daar ook niet al te best. Maar waarom zijn wij daar dan beland? Alausi is het startpunt van de bekende treinrit naar Nariz del Diabolo, dat Spaans is voor ‘neus van de duivel’. Deze rit was ooit berucht, omdat het een van de weinige treinritten was waarbij de reizigers bovenop de trein mochten zitten. Na een dodelijk ongeval is dat echter verboden, waardoor we nu gewoon in de wagon plaats moesten nemen. Maar vanuit die wagon konden we van het mooie bergachtige landschap genieten.

Cuenca

De volgende bestemming was Cuenca, een klein koloniaal stadje dat qua stijl veel weg heeft van Quito. Het heeft niet zo’n groot historisch centrum als Quito, maar doet qua charme absoluut niet onder voor zijn grote broer. Wij hadden ook nog eens geluk dat we in Cuenca Carlos, een vriend van een vriend, konden ontmoeten. Als een ware ‘travel agent’ wist hij ons precies te vertellen wat de do’s en don’ts van Cuenca waren. Vandaar dat we in Cuenca onder andere een bezoek hebben gebracht aan de oude Inca ruïnes, die midden in de stad verscholen liggen.

Guayaquil

Ook in Guayaquil hadden we een lokale gids, want mijn goede vriend Mijail komt daarvandaan. Na een enigszins gevaarlijke busrit door de dichte mist tussen Cuenca en Guayaquil, kwamen we gelukkig heelhuids aan in de grootste stad van Ecuador. De buschauffeur reed namelijk elke keer in het midden of aan de linkerkant van de weg (met twee meter zicht…), waardoor wij zelfs begonnen te twijfelen of hij niet uit Engeland kwam. We begrepen direct waarom de chauffeur iedere keer een kruisje sloeg voordat hij de weg opging, met zijn rijstijl kan je inderdaad wel wat hulp van boven gebruiken. Nadat Mijail ons bij de busterminal had opgehaald, nam hij me mee om met zijn vrienden een potje te voetballen, terwijl Lisanne haar grootste hobby ging beoefenen… shoppen! Later die avond gingen we nog wat drinken in een bar, want om 12 uur ’s nachts was ik jarig en dat moest natuurlijk gevierd worden.

Voor het eerst kon ik mijn verjaardag op het strand vieren. Op zich kan dat in Nederland ook wel, maar nu had ik geen winterjas nodig. Carlos, een collega en vriend van Mijail, heeft een prachtig huis aan het strand en daar waren wij dit weekend te gast. Na de hele dag heerlijk van de zon genoten te hebben, werd ik door Mijail en zijn vrienden ook nog eens verrast met een grote verjaardagstaart. Vervolgens gingen we naar Montañita, een soort Ecuadoraanse versie van Chersonisos, om mijn verjaardag nog eens goed uit te luiden.

Na drie uur geslapen te hebben, stonden we alweer op om het volgende strand te bezoeken. Dit keer deden we dat ook samen met de moeder, broer, zus en tantes van Mijail. Het was erg gezellig, maar later die dag kwam ik erachter dat mijn zonnebrand iets minder ‘water proof’ was dan op het flesje stond vermeld. Ik zag er ’s avonds dus uit als een rood krabbetje, wat best ironisch was aangezien dat nou net op het menu stond voor die avond. Het krabseizoen was namelijk net weer geopend en Mijail’s moeder nodigde ons uit om met het gezin mee naar een krabrestaurant. te gaan. Dus die avond gingen wij, bewapend met een hamer, een emmer vol met krabben te lijf. Terwijl ik er lustig op los sloeg, bleek dat Lisanne geen groot liefhebber was van dit roodgekleurde beestje. Zij nam daarom een salade. Al met al was het een gezellige avond en een leuke afsluiter van een heerlijk weekend.

Maar daarmee kwam nog geen einde aan ons verblijf in Ecuador, want we hadden de maandag nog om Guayaquil zelf te ontdekken. En Mijail was daarvoor de geschikte reisleider, want hij nam ons die dag overal mee naartoe. Nadat we de dag ervoor de stad al hadden gezien vanuit de boot waarmee over de rivier Guayas voeren, gingen we nu te voet naar de plek waar de stad ooit is opgericht. In dit historische gedeelte aan de rivierzijde van de stad klommen wij, in de verstikkende hitte, de trappen op naar een fort dat vroeger werd gebruikt om piraten en andere indringers op afstand te houden. Vervolgens daalden we af naar de omliggende wijk met veel mooie felgekleurde koloniale gebouwen.
In de middag stond er een verrassend uitje op het programma. Mijail’s broertje Luis werkt namelijk als arts bij de alarmcentrale van Guayaquil en had voor ons een rondleiding geregeld. We werden zeer hartelijk ontvangen en kregen te zien hoe met camera’s een groot gebied van de stad in de gaten werd gehouden en hoe alarmmeldingen worden verwerkt. Het zag er allemaal erg indrukwekkend uit en dat konden we even later delen toen we voor de camera stonden voor een interview. Later zagen we op Twitter dat de komst de ‘dos holandeses’ ook al via social media was aangekondigd.

Na een lange en interessante tour, stond er een Russisch diner op het programma. Nina, Mijail’s vrouw, is namelijk half Russisch en had voor ons gekookt. Het eten was erg lekker en het was erg gezellig waardoor we, hoewel we er de volgende dag weer vroeg uit moesten, langer bleven hangen dan we gepland hadden.

De volgende ochtend gingen we al vroeg naar de busterminal om daar de bus te nemen die ons naar Máncora in Peru zou brengen. Daarmee kwam ons avontuur in Ecuador ten einde. In de tweeënhalve week waarin we door dit land op evenaar trokken, zijn we erachter gekomen dat het een mooi land is dat veel te bieden heeft. Van historie in Quito tot avontuur in Baños en van de natuur bij Nariz del Diablo tot de stranden rondom Guayaquil. En dan zijn we niet eens toegekomen aan de beroemde Galapagos eilanden en het amazonegebied. Genoeg redenen dus om nog eens terug te komen. Maar... nu gaan we eerst genieten van een nieuw avontuur. Het volgende land is Peru. Het land van Machu Picchu, de Inca’s, de Nazca lines en het meer van Titicaca. Kortom, er staat ons nog heel veel moois te wachten.

Wordt vervolgd!