Drie landen in één week

Nadat we in Mal Pais zijn bijgekomen van de lange vlucht, het tijdsverschil van zeven uur en een drukke eerste week, keerden we weer terug naar San José. Daar zouden we echter niet lang blijven, want een dag later stond de volgende trip alweer op het programma. Leed, onze Costa Ricaanse oom, had namelijk een vriend in San Ramón met een leuk huisje in de bergen waar we konden verblijven. Omdat we deze regio niet kenden gingen we er zonder enkele verwachtingen naartoe. Maar eenmaal aangekomen, bleek dat deze vriend geen ‘huisje’ had, maar een heel landgoed van 30 hectare. Op dit landgoed, dat midden in de bergen lag, had hij een aantal mooie houten huisjes geplaatst waarin wij dit weekend verbleven. We gingen wandelen in het bos rondom de huisjes en ’s avonds gingen we lekker barbecueën. Tijdens het eten kregen we ook nog even een spoedcursus ‘cumbia’ van tante Grettel. Cumbia is een Colombiaanse muzieksoort, dus de lessen van Grettel zullen nog wel van pas komen in het vervolg van onze reis.

Omdat de familie van Juan Carlos er inmiddels ook achter is gekomen dat Gallo Pinto niet het favoriete ontbijt is van Lisanne, hadden ze de volgende dag iets anders voor ons in petto. Er stonden namelijk twee grote schalen met vers fruit klaar! Voordat we naar San Ramón gingen hadden we eerst nog een culinaire les gekregen van Juanca’s vader José (hij heet dus niet Eduardo, ze hebben hier allemaal acht namen of zoiets, lekker verwarrend). Hij had ons meegenomen naar de plaatselijke markt om ons kennis te laten maken met het Costa Ricaanse fruit. Wij gingen ervan uit dat we ter plekke een aantal exotische vruchten zouden proeven, maar van ieder stuk fruit dat wij nog niet kenden kocht José er direct een aantal waardoor we uiteindelijk met tassen vol met fruit bij Juanca aankwamen om vervolgens naar San Ramón te gaan. Dus dankzij José, waarschijnlijk de meest trotse Costa Ricaan die we tijdens onze reis zijn tegengekomen, begonnen wij de ochtend in San Ramón met een heerlijke fruitproeverij. Onze favorieten zijn de anona, de guayabana en de caimito!

Eenmaal teruggekeerd in San José duiken we snel ons bedje in, want een dag later moeten we al om 6 uur bij de bushalte staan om daarvandaan naar Puerto Viejo af te reizen. Omdat deze bushalte niet bepaald om de hoek ligt, brengt Juanca’s broertje David ons weg. Uiteindelijk komen we net op tijd aan, want de bus vertrok al bijna. Na een rit van ongeveer vierenhalf uur komen we in Puerto Viejo aan. Dit kustplaatsje aan de Caribische kust, heeft een leuke ‘laid-back’ sfeer en lijkt in alles meer op een Caribisch eiland dan op een Latijns-Amerikaans plaatsje. De Salsa en Merengue maakten plaats voor Bob Marley, er werd meer Engels dan Spaans gesproken en de plaatselijke gerechten bevatten nu eens geen rijst en bonen maar kip met kokos. Omdat we niet van tevoren gereserveerd hadden, moesten we eerst nog op zoek naar een slaapplaats. Maar we gingen direct mee in het relaxte sfeertje en maakten ons daar geen moment druk om. Al bij het tweede hostel hadden we succes, dus we konden al snel naar het prachtige strand.

Bocas del Toro

Omdat Puerto Viejo dicht bij de Panamese grens ligt, is dit de ideale uitvalsbasis voor een excursie naar Bocas del Toro. En ook wij besloten om deze eilandengroep vlak voor de kust van Panama te bezoeken. Nadat we ’s ochtends werden opgehaald met een busje, reden we in slechts 30 minuten naar de grens met Panama. Daar aangekomen moesten we alleen nog even de grens over en het laatste stukje naar Bocas del Toro afleggen. Maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. De chauffeur vertelde ons dat we de brug over moesten en we aan de overkant 3 dollar moesten betalen. Hij vergat er voor gemak even bij te vertellen dat we van tevoren nog wel een stempel aan de Costa Ricaanse zijde van de grens moesten halen. Daardoor kwamen wij daar pas achter nadat we de 300 meter lange, gammele brug hadden overgestoken en al onze formulieren aan de Panamese kant hadden ingevuld. Als twee ware koorddansers staken wij de wiebelbrug (inmiddels in de stromende tropische regen) dus weer over, om aan de overkant nog een half uur in de rij te staan voor een stempel. Enkele stempels en anderhalf uur verder, konden we eindelijk het laatste stuk naar Bocas del Toro afleggen.

Omdat we slechts twee dagen op het eiland zouden blijven en we dus geen tijd wilden verspillen aan het zoeken van een hostel, hadden we besloten om van tevoren al een hostel te boeken. Maar eenmaal aangekomen bleek deze al vol te zitten… De chagrijnige eigenaresse bracht ons vervolgens naar haar andere hostel, twee straten verderop. Hoewel het een troosteloos gebouw was met tegenvallende kamers, besloten we om niet verder te zoeken. We hadden na onze ervaringen aan de grens geen zin meer in nog meer ‘gedoe’. We wilden op dat moment eigenlijk nog maar één ding.. strand!! Er was echter één probleem. De zon scheen de hele dag al niet, dus echt strandweer was het niet. We beschouwden deze dag maar als verloren en boekten snel een excursie voor de volgende dag, in de hoop dat die dag wel een succes zou worden.

De volgende ochtend gingen we om half 10, wat Zuid-Amerikaans is voor half 11, mee met de bootexcursie die ons langs Dolphin Bay en Coral Cay naar Red Frog Beach zou brengen. De zon verstopte zich nog steeds achter de wolken toen we in de boot stapten en hij zou zich de hele ochtend verborgen houden. Nadat we dolfijnen en zeesterren hadden gespot gingen we naar Coral Cay, waar we een uur de tijd kregen om even te lunchen en daarna te snorkelen. Aangezien het bereiden van het culinair hoogstaande ‘kip met rijst’ ruim drie kwartier in beslag nam, zat snorkelen er helaas niet meer in. We moesten namelijk verder naar Red Frog Beach. Met de zon nog steeds achter de wolken verstopt, hadden we er weinig vertrouwen in dat de trip nog een leuk slot ging krijgen. Maar uitgerekend op het moment dat wij onze eerste stap op het hagelwitte zand zetten, breekt de zon door en kunnen wij een paar uur lang genieten op dit prachtige strand (zie de jaloersmakende foto’s hieronder). Daarmee hebben we dus ook nog de mooie kant van Bocas del Toro gezien. Maar of het de acht uur reistijd en moeizame grensovergang (bij Lisanne’s bezoek aan het toilet vroegen ze zelfs of ze ‘pipi or pupu’ ging doen) waard was? Wij vonden van niet. Het voelde daarom ook als thuiskomen toen we weer terug in Puerto Viejo waren. Daar bleven we nog één dag, voordat we weer terugkeerden naar ‘huis’ in San José.

Nicaragua

We konden onze tas ingepakt laten, want de volgende dag gingen we het andere buurland van Costa Rica bezoeken, Nicaragua. Nadat we eerder al met de vader, oom, tante en broer van Juan Carlos op pad waren geweest, ging dit keer mama Rodríguez mee op reis. Zij was net als Juanca nog nooit eerder in Nicaragua geweest, dus dit zou voor iedereen een nieuwe ervaring worden. Toen we bij de grens kwamen, kreeg ik door waarom ze er nog nooit eerder op bezoek waren geweest. Het onthaal was namelijk niet heel gastvrij, maar nadat we de nodige dollars hadden betaald voor de gemeente, de douane, de verzekering, administratiekosten en de schele parkeerwachter die onze auto in de gaten hield konden we eindelijk onze reis hervatten. Na drie uur rijden kwamen we aan in Granada, een oude koloniale stad uit 1520 met prachtige architectuur en een aantal zeer gezellige wijkjes. Ons hotel bleek daarentegen niet in zo’n soort wijk te staan. Toen we de weg vroegen en een overigens zeer vriendelijke man ons de weg wees, vertelde hij ons dat je in die wijk als ‘chele’, spreektaal voor ‘blanke’, maar beter niet over straat kan lopen na zonsondergang. Na deze verontrustende woorden bleek ook nog eens dat de reservering die wij bij hostelworld hadden gedaan, door de eigenaar op bijzondere wijze werd geïnterpreteerd. Hoewel wij wel degelijk twee kamers hadden geboekt, hield deze als uit een foute maffiafilm gewandelde vent stug vol dat wij maar voor twee personen hadden geboekt om vervolgens ook nog eens 30 dollar annuleringskosten te eisen omdat we die ene kamer niet namen. Omdat we toch graag levend deze wijk wilden verlaten, besloten we ons verlies te nemen en deze zak af te betalen. Dertig dollar lichter maar nog steeds zonder hotel, besloten we de man die ons zo vriendelijk had geholpen om raad te vragen. Hij bleek in het dagelijks leven taxichauffeur te zijn en na een kort gesprek belandde hij achter het stuur van onze auto op zoek naar een goed hotel. Hij zette ons uiteindelijk af bij een knus hotel bij de meest levendige straat van Granada, waarmee hij zowel ons verblijf in Granada als ons beeld van Nicaragua wist te redden.

De volgende dag was waarschijnlijk wel één van de hoogtepunten van onze reis tot nu toe. Nadat we eerst de onvermijdelijke Gallo Pinto met veel tegenzin hadden weggewerkt, gingen we de kleurrijke binnenstad van Granada verkennen. In de middag gingen we in een koets met twee paarden een ronde door de stad maken, waarbij de gids ons veel interessante informatie gaf over de prachtige gebouwen en de geschiedenis daarvan. Vervolgens sloten we deze geslaagde dag af op de terrasjes van de Calzada, waar we de grote specialiteit van Nicaragua gingen proeven: Flor de Caña, verreweg de lekkerste rum ter wereld.

Naast mooie koloniale steden zoals Granada en Leon, heeft Nicaragua nog iets unieks te bieden. Het heeft namelijk het grootste meer van Midden-Amerika, met daarin een het eiland Isla Ometepe. Dit eiland wordt gevormd door twee grote vulkanen en is een steeds populairdere bestemming onder toeristen. Omdat we daar maar één dag verblijven, kiezen we ervoor om een dagtour te boeken om veel te kunnen zien in weinig tijd. Dat betekende helaas wel dat om half 6 de wekker ging, omdat we de vulkaan Maderas gingen beklimmen. Nou ja.. in ieder geval tot aan het uitkijkpunt dat op ongeveer 1/3 van de vulkaan zit. Het werd een twee uur durende lijdensweg, waarbij Lisanne zich al enigszins zorgen begon te maken over hoe dat straks bij de Machu Picchu moet gaan. Maar het uitzicht zou het allemaal waard zijn. Alleen hadden wij net de pech dat het zeer bewolkt was, waardoor de vulkaan aan de andere kant van het eiland slechts voor de helft zichtbaar was. Desalniettemin was het een goede training voor de beklimmingen die nog gaan komen. Na die inspanning waren we wel toe aan een frisse duik en dat kwam goed uit, want de volgende stop was het natuurlijke thermale zwembad ‘Ojo de Agua’ waar wij twee uur lang konden relaxen voordat we weer zouden oversteken naar het vaste land.

De laatste anderhalve dag gingen we naar de badplaats San Juan del Sur, één van de opkomende hotspots voor backpackers. Met mooie stranden als Majagual, Maderas en Marsella een ideale bestemming voor een strandvakantie. En mooiste was, dat het ook nog betaalbaar is. Daardoor hebben we ’s avonds voor slechts €7,- kreeft gegeten! Overdag hebben we de strandjes bezocht, waaronder Marsella. Maar daar wilde Lisanne al heel snel weg, nadat we op het strand een aantal zeeslangen tegenkwamen. Juanca en ik kwamen overigens nog goed weg, want vlak voordat we deze zeer giftige (!) glibbers hadden gespot waren we nog van plan om het water in te duiken. Dus snel weer terug naar het strand van San Juan. Daar hebben we nog even genoten van het zonnetje, voordat we weer de auto in stapten om de grens naar Costa Rica weer over te gaan. Dat ging dit keer gelukkig al een stuk soepeler dan op de heenweg waardoor wij, ondanks een valse start, met een goed gevoel terug zullen denken aan Nicaragua.

Laatste dagen in Costa Rica

Op de terugweg maken we een tussenstop in Arenal y las fortunas, waarschijnlijk het meest toeristische gebied van heel Costa Rica. En dat komt met name doordat er in het gebied rondom de Arenal vulkaan zoveel te doen is. Zo kan je met een kabelbaan over de boomtoppen razen, lekker bijkomen in één van de vele thermale baden of met een opblaasboot door de wilde rivier varen. Wij kozen ervoor om het thermale water op te zoeken, maar dan wel als echte backpackers. Dus in plaats van 30 dollar betalen voor een bezoek aan de thermale baden, gingen wij verderop de rivier in om daar midden in de natuur van het thermale water te genieten.

Op het moment dat ik dit schrijf, lig ik in een hangmat bij Juanca in de tuin en is de laatste dag in Costa Rica alweer aangebroken. We hebben veel mee kunnen maken en gaan het land best wel missen, maar tegelijkertijd heb we ook al veel zin in ons volgende avontuur: Colombia!!!